เฟสบุคอ้อมกอด...ที่ไม่เคยสัมผัสได้

[drama2008]

หลังจากทานข้าวเสร็จ เรา2คนแม่ลููกนั่งคุยกันต่อ ระหว่างนั่งคุยฉันเดินเข้าไปในห้องแล้วออกมาพร้อมกับโน๊ตบุคตัวเก่ง ที่คิดมาตลอดว่าถ้าวันไหนขาดเจ้าโน๊ตบุคตัวนี้ไปคงแย่แน่เลย แม่มองมาที่ฉันแล้วมองออกไปนอกบ้าน แม่ถามอะไรฉันก็ไม่ค่อยได้สนใจฟัง เพราะมัวสนใจเฟสบุค นั่งดูคอมเม้นที่เพื่อนเข้ามาคอมเม้นให้ โดยลืมไปว่าตอนนี้แม่นั่งอยู่ข้างๆ มัวแต่ออนเฟสคุยกับเพื่อนๆ

แม่ถามฉันว่า สิ่งที่ฉันกำลังสนใจอยู่ มันเรียกว่าอะไรหรือลูก อ๋อ มันคือเฟสบุคคะแม่ แล้วมันเล่นกันยังไงละลูก แม่ถามต่อ ฉันเงยมองหน้าแม่ แล้วถามด้วยความสังสัย มีอะไรหรือเปล่าแม่ สอนแม่เล่นหน่อยสิลูก ฉันได้ยินแล้วยอมละสายตาจากมันทันที แม่อยากเล่นเป็นเหมือนกับลูกบ้าง แม่เหงาถ้าแม่เล่นได้ แม่จะได้คุยกับลูกได้ไงจ๊ะ เรา2คนจะได้คุยกันเหมือนเมื่อก่อนไงลูก....

พอฉันได้ยินความรู้ผิดเข้ามาแทนที่ ฉันรีบออฟไลน์ โอ้... นี่ฉันมัวแต่นั่งเล่นนั่งคุยกับคนอื่น มีทั้งรู้จักและไม่รู้จัก มีบางคนไม่เคยเจอไม่เคยเห็นหน้าด้วยซ้ำ แต่ฉันกับรู้สึกดี และคิดว่ามันคือสิ่งที่จับต้องได้ แท้จริงแล้ว มันเป็นอ้อมกอดที่ฉันไม่เคยสัมผัสได้เลย 

จนฉันลืมแม่ที่อยู่ใกล้ๆลืมอ้อมกอดที่อบอุ่น ลืมความรักที่ท่านมอบให้ ลืมไปว่า ฉันยังมีท่านอยู่ข้างๆ ต่อไปนี้ฉันจะไม่ปล่อยให้ท่านเหงาอีกแล้วคะ อาจมีหลายคนที่กำลังเป็นแบบนี้ อยากให้ลองหันไปพูดคุยกับคนข้างๆตัวเราบ้างนะคะ  

อย่าปล่อยให้โลกออนไลน์ มาทำให้เกิดช่องว่าง

ระหว่างเรากับคนที่เรารักและรักเราเลยนะคะ....