ไม่มีใครหรอกที่อยู่กับความเหงาไม่ได้

หรือต้องตายเพราะความเหงา

แต่การที่เรารู้สึกทุกข์ทรมานกับความเหงานั้น

เป็นเพราะเราเองต่างหาก..ที่อยู่กับตัวเองไม่เป็น

คนทุกคนล้วนต้องการมีความรัก

และอยากมีคนรักสักคนไว้เป็นเพื่อน

แต่ในความต้องการหรือความอยากนั้น

มันจะต้องมีเหตุผลรวมอยู่ด้วย

หากเราจะบอกว่า...

เราอยากมีคนรักเพราะเราเหงา

นั่นคงไม่ใช่เหตุผลที่ดีพอ

ความเหงา...เป็นเพียงภาวะความรู้สึกอย่างหนึ่ง

ที่เกิดขึ้นและสามารถที่จะผ่านพ้นไปได้

การที่ความเหงาจะสามรถทำร้ายเราได้มากแค่ไหนนั้น

ก็ขึ้นอยู่ว่า...เราจะปล่อยให้มันมีอิทธิพลกับตัวเรามากเพียงใด

คนที่ยอมรับความเหงาได้ เหงาแล้วอยู่เฉยได้

ก็จะสามารถใช้ชีวิตได้อย่างปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่คนที่ยอมรับความเหงาไม่ได้

พอเหงาแล้วมักจะเรียกร้องหานั่นหานี่

มาเติมเต็มให้ตัวเองตลอดเวลา

และที่เห็นได้บ่อยที่สุดก็คือ...

คนเหงา...มักจะพยายามเติมเต็มความเหงาของตัวเอง

ด้วยการหาใครสักคนมาร่วมใช้เวลาด้วยกัน

แล้วใครสักคนนั้น...ก็ไม่ใช่คนที่ดี

ไม่ใช่คนที่รักเรา จริงใจกับเรา

เขาอาจเดินเข้ามาหาเราด้วยเหตุผลเดียวกัน

ต้องการหาอะไรสักอย่าง

มาเติมเต็มให้กับตัวเองเช่นกัน

ด้วยเหตุผลเพียงเพราะเขาอยู่กับตัวเองไม่ได้...

จึงต้องการให้เราอยู่เป็นเพื่อน

แล้วถ้ารู้อย่างนั้นแล้ว...เรายังต้องการเป็นแค่

คนแก้เหงาให้กับเขาอีกไหม?

ความรัก...ไม่อาจก่อตัวขึ้นได้จากความเหงา

เพราะรักใดก็ตามที่มีความเหงาเป็นจุดเริ่มต้น...

ก็คือความรักที่ต่างฝ่ายต่างเรียกร้อง

เพื่อเติมเต็มให้กับตัวเอง

และเมื่อรักนั้นมีแต่ความขาด

เราจะหาความสุขใจได้จากที่ตรงไหน